The most important thing I brought was my pillow

Patricia
Camping Breebronne, Maasbree (Limburg)

Het is alweer vijf jaar geleden dat Patricia naar Nederland kwam. Ze kwam rechtstreeks van de middelbare school en had geen speciale verwachtingen van het land, ze wilde vooral geld verdienen. Ze legt uit dat de meeste Polen die ervoor kiezen om in Nederland te gaan werken niet voor lange tijd willen gaan. Ze willen geld verdienen en weer vertrekken. Bijvoorbeeld om hun huis te verbouwen, een auto te kopen, of om hun studie te kunnen financieren. Daarom verdiepen ze zich vooraf meestal niet in Nederland, ze gaan ervan uit zo weer thuis te zijn.

Nu Patricia hier vijf jaar is heft ze wel een redelijk beeld van Nederland op kunnen bouwen. Ze houdt van de Nederlandse cultuur, Dutch people are very tolerant, vind ze. En directer en emotioneler dan Polen. Maar ze kunnen ook zeuren. Over het weer bijvoorbeeld. Maar dat snapt ze zelf steeds beter, het wisselvallige Hollandse weer vind Patricia ook nogal irritant. Ook mist ze het Poolse eten, stampot is nog niet erg aangeslagen. En niet alleen de bereidingswijze van onze nationale keuken staat haar enigszins tegen, de producten zijn ook minder goed. Polish food is more ecological, it tastes better.

Patricia woont inmiddels al drie jaar in Breebronne, daarvoor nog twee jaar ergens anders in Nederland. Het bevalt haar hier. The people are okay here, and I live with my family. With my husband, my nephew, and then two others. Het huis was voor een groot deel al ingericht, maar dit stoort Patricia niet. Ze is sowieso niet erg gehecht aan spullen. The most special thing I brought was my pillow, nothing else with emotional value. Het belangrijkst is dat haar familie hier is, en dat ze onderhand een behoorlijke vriendenkring heeft opgebouwd in Breebronne. Ze heeft ongeveer tien vrienden die hier ook wonen, we meet up when we can, to drink coffee and talk. Ondertussen is haar man binnengekomen. Hij heeft het erg druk en kan zelfs in het weekend zijn vrienden niet veel zien. De feestjes die op het terrein worden georganiseerd door Sherpa zijn niet aan Patricia en haar man besteed. Ze laten lachend hun trouwringen zien: ze hebben elkaar al.

Nu werken ze allebei in de kassen, ze snijden paprika´s. Maar uiteindelijk is het de bedoeling om terug te gaan naar Polen. Om een restaurant te openen in de stad waar ze zijn geboren.