Daniel is 26 jaar en studeert Communicatiewetenschap en Politicologie. Hij doet mee met Poldox om het ‘documentaire maken’ te leren en zijn journalistieke ervaring te verbreden met het medium televisie. “Ik heb ervaring in de journalistiek als radiomaker. Kern hierbij is dat jij de ogen bent van de luisteraar en dat je de beelden met woorden moet overbrengen.” Verder is er volgens Daniel een groot verschil tussen de mainstream journalistiek en het maken van een documentaire. Zoals de eindredacteur van Tegenlicht zei: het is het verschil tussen de vragen ‘Wat is er gebeurd?’ en ‘Wat is er echt gebeurd?’. “Deze constatering spreekt me erg aan. Bij het maken van een documentaire is er meer ruimte voor de hoofdpersonen en minder voor de interviewer, wat de kijker de rust geeft om de hoofdpersonen te leren kennen.” Voor Weg van West was Daniel regisseur en deed ook de research. “Met de film wil ik een positieve draai geven aan de stigmatiserende beelden die de media de afgelopen jaren over Slotervaart hebben gegeven. Ik hoop met de film Slotervaart een menselijker gezicht te geven.”

Regie - Daniel Gulpers

Camera – Rachel Morssink

Rachel roept al lange tijd dat ze ‘later documentairemaakster wil worden’ en meldde zich daarom aan voor het vak Poldox. Rachel is 25 jaar oud en studeert Sociologie en Internationale Ontwikkelingsstudies aan de UvA. “Het was mijn taak om de camera op het juiste moment te laten draaien en ik denk dat dat ook zeker gelukt is, behalve dat ik om de cruciale beelden te vangen ook veel extra materiaal gefilmd heb. Ik heb meer dan elf uur gefilmd, waardoor er in de montage nog een hoop werk te doen was (Joris, mijn excuses en bedankt voor je bloed, zweet en tranen!)” Rachel is blij met het eindresultaat en hoopt dat ze met de film een realistisch beeld van Slotervaart heeft laten zien als tegenhanger van het beruchte imago dat vele media van de wijk schetsen. “Vanaf het moment dat Poldox begon kon ik niet meer rustig door Amsterdam fietsen zonder voortdurend potentiële documentaires uit de stad te zien oprijzen en ik verwacht daarom niet dat dit het mijn laatste filmproject is. Ontwikkelingssamenwerking en journalistiek trekken me alle twee en wellicht dat ik beide in de toekomst kan combineren.””

Irene is 24 jaar en studeert Conflict Resolution and Governance aan de International School for Humanities and Social Sciences van de UvA. Irene was verantwoordelijk voor het geluid van Weg van West. “Dit betekende dat ik spierballen heb staan kweken tijdens de interviews met Ali Baddaou en Fleur Jurgens, dat ik drie dagen na het filmen in het Velodrome nog steeds een ruis in mijn oren had en dat ik tijdens het interview met Wouter Bos een rotkabeltje had waardoor de geluidskwaliteit slecht was. Balen, maar verder was het ontzettend leuk om bij alle opnamen te zijn." Irene is erg enthousiast over Poldox omdat het de mogelijkheid biedt om eens het hele proces mee te maken van een idee naar het resultaat, de film, onder begeleiding van ervaren filmmakers. Irene: "Ik weet nog niet of ik in de toekomst meer films zal maken. Wie weet, als Daniël straks als filmmaker nog eens een geluidsvrouw nodig heeft hou ik me aanbevolen, maar voorlopig ga ik eerst maar afstuderen, mijn scriptie schrijven en dan kijken wat de wereld te bieden heeft. Misschien word ik wel jeugdwerker in Slotervaart…"

Geluid – Irene Mokkink

Montage - Joris Lohman

Joris studeert Politicologie aan de UvA, is 21 jaar en verantwoordelijk voor de montage van Weg van West. Hij is geïnteresseerd in politiek en maatschappelijke kwesties en heeft zich daarom opgegeven voor Poldox. “Ik denk dat je met een film een verhaal of boodschap heel duidelijk kunt overbrengen. Veel meer dan een boek of geschreven tekst, maken beelden een diepe indruk op me. Vooral films die een beetje gedramatiseerd zijn door middel van muziek of beeld kunnen een boodschap heel indringend overbrengen.” Joris vind het erg leuk om iets met film te doen en Poldox heeft die mogelijkheid gegeven. “Daarbij heb ik door oefening veel geleerd van de montage, ik vind het erg leuk om met ruw materiaal een verhaal te maken door middel van montage. Een toekomst als documentairemaker ziet Joris niet voor zich, maar hij wil zeker wel meer films gaan maken. “Ik denk dat ook amateurs zoals wij een bijdrage kunnen leveren aan ‘de filmwereld’ door gewoon films te maken en deze via internet te verspreiden. Ieder persoon die de film ziet en de film mooi vind maakt al een verschil.”

Jan is 31 jaar, werkt bij XS4ALL en heeft na een periode van vijf jaar zijn studie Politicologie weer opgepakt. Jan is naast zijn werk en studie actief bij het Nederlands Palestina Komitee. “Beelden kunnen veel zeggen en betekenen. Als jongen van twaalf zag ik bepaalde beelden van de eerste Intifada, de Palestijnse volksopstand, waardoor ik dacht ‘dit klopt niet’. Ik ben me verder in het onderwerp gaan verdiepen en rond m’n twintigste actief geworden bij het Palestina Komitee.” Zijn oorspronkelijk idee was dan ook om hier een film over te maken. “Het mooie van Poldox is dat je met een groep een documentaire maakt van het begin, ieder met een eigen idee op één A4-tje, tot het eindproduct, de film.” Jan had zich graag nog meer willen betrekken bij het ontstaansproces. “Doordat ik Poldox naast mijn werk volg, heb ik niet alle opnames mee kunnen maken. Voor Weg van West heb ik foto’s gemaakt, de website ontworpen en gebouwd. Ik hoop dat de film en de website mensen aanzet om verder te kijken dan het eerste beeld dat ze van Slotervaart hebben.” Jan ziet wel een toekomst voor zichzelf weggelegd in de documentaire. “Volgend jaar ga ik misschien naar Israel en de Palestijnse gebieden om daar te filmen.”

Website (lay-out), fotografie – Jan Moerings

Website (tekst) – Marjolein den Dekker

"Sinds kort weet ik wat ik worden wil: journalist. Schrijven deed ik altijd al graag, bij Poldox wilde ik eens kijken of film iets voor mij is." Marjolein is 24 jaar en bezig met haar scriptie voor de master Media, Journalistiek & Publieke Opinie bij Communicatiewetenschap. Poldox heeft Marjolein nog enthousiaster gemaakt voor de journalistiek. "Volgend jaar ga ik de duale master Journalistiek volgen, waar ik me volledig ga richten op de geschreven variant, maar documentaire maken is zeker iets voor de toekomst." Weg van West was een heel lang proces. "Na veel research kwam Daniel in contact met Ali en voordat we het wisten, stonden we in Slotervaart." Marjolein is samen met Jan verantwoordelijk voor de website. "Jan heeft de lay-out gedaan, ik heb de teksten geschreven, dat ligt me toch het meest." Marjolein heeft ook een aantal middagen/avonden naast Joris in de montage voor de film gezeten, wat later heeft geresulteerd tot wat persoonlijke filmexperimentjes op het web. "Maar de film blijft toch het meesterwerk van ons project waar ik erg trots op ben. Vooral het einde ontroert me iedere keer weer."

wegvanwest@gmail.com

5 mei Voetbaltoernooi

In het Amsterdamse stadsdeel Slotervaart organiseert Sciandri sportbuurtwerkactiviteiten bedoeld voor kinderen, tieners en jongeren in de leeftijd van 6 tot en met 18 jaar. “Wij proberen er een positieve wending aan te geven. Doordat onze activiteiten gratis zijn, zijn we heel laagdrempelig. We huren bussen in om de kinderen op te halen en thuis te brengen, anders komen ze niet”, vertelt Ali Baddaou. Alle positieve invloeden die sport kan hebben, worden overgebracht op de jongeren.

De kracht van Sciandri zit in het team van jongerenwerkers, dat flexibel en professioneel werkt, van straat tot goud, en daarbij altijd met beide benen in de samenleving blijft staan. Ali: “Een aantal van deze jongerenwerkers hebben nog geen diploma. Ze kunnen bij Albert Heijn gaan werken, maar ze kunnen ook bij ons gaan werken.” Sciandri leert de jongerenwerkers structuur, op tijd komen, zich te gedragen. “We geven ze regels mee die ze kunnen gebruiken als ze straks gaan werken. Je moet eerlijk tegen ze zijn, ze respecteren en niet bang voor ze zijn. Je kunt ze tegen je hebben, maar je kunt ze ook voor je laten werken en dan gaan ze door het vuur voor je”, aldus Ali.”

Bilahif

“Ali ken ik al vijf jaar, maar ik vond hem echt een klootzak. Ik mocht hem niet en hij mocht mij niet, maar nu vind ik hem wel relaxt. Hij is wel streng, maar niet tegen mij.”

Blauwe Olifant

De Blauwe Olifant is een jongerenwerkplaats die in 2005 in opdracht van de Gemeente Amsterdam is opgericht. Deze stichting helpt jongeren met weinig kansen via een mentorsysteem aan een nieuw perspectief. De jongere werkt intensief samen met deze mentor. De mentor is als ‘trainer, coach en scheidsrechter in één’. Werken bij de Blauwe Olifant betekent voornamelijk werken met metaal en techniek. In een loods worden oude boten en sloepen opgeknapt en nieuwe in elkaar gelast.

Buurtvaders

Veiligheid staat hoog op de politieke agenda. Meestal wordt van de overheid, de politie en andere instellingen de oplossing verwacht, maar ook de burgers zelf hebben daarin een verantwoordelijkheid. Na de rellen op en rondom het August Allebéplein in 1999, startte Stadsdeel Slotervaart daarom in samenwerking met de stichting Al Mawadda het Buurtvadersproject. Al Mawadda staat voor vriendschap in de Arabische taal en organiseert sociaal culturele activiteiten ten behoeve van een goede participatie van voornamelijk Marokkaanse buurtbewoners en hun functioneren in de Nederlandse samenleving.

Streetcornerwork

De stichting Streetcornerwork is gehuisvest op het Abraham Staalmanplein, een geliefde hangplaats voor veel jongeren. Karem Benganhem en Saskia Verbeten zijn de twee vaste medewerkers van Team Nieuw West, dat onderdeel van de landelijke organisatie Streetcornerwork is. “Wij zijn informeel, laagdrempelig en tonen menselijkheid: we zijn er puur voor de jongeren.” De welzijnwerkers helpen jongeren zoeken naar werk en school, maar bieden ook steun bij huisvesting, het aflossen van schulden en de aanvraag van een uitkering. Naast deze standaardactiviteiten zijn er extra activiteiten zoals weekendjes weg en diverse voetbaltoernooien zoals de Ramadan Cup.

Marvin Irion:
“Je moet doen, wat je moet doen!”

Fleur Jurgens

Fleur Jurgens (1972) is journaliste en filosoof. Ze schreef Het Marokkanendrama in opdracht van Politie en Wetenschap, een onafhankelijk onderzoeksprogramma van de Politieacademie. Fleur heeft zo’n zeventig mensen uit het veld geinterviewd over de thuissituatie van Marokkaanse probleemjongeren. Het boek is opgebouwd uit tien drogredenen die gebaseerd zijn op de antwoorden die de leraren, kinderrechters, werkmeesters, tolken, opvoedkundigen, huisartsen, gezinstherapeuten, forensisch psychiaters, politieagenten en andere professionals gaven.

Volgens Fleur gaven deze professionals dezelfde soort verklaringen. “Een veelgehoorde verklaring is dat Marokkaanse ouders moeilijk toezicht kunnen houden op hun kinderen, de gezaggrens geldt maar tot de voordeur. Met name de jongens die opgroeien in buurten zoals Slotervaart, veelal op straat, worden nauwelijks in de gaten gehouden. De positie van een jongen in het gezin is die van het ‘prinsje’. Jongens worden vaak onbegrensd opgevoed, op handen gedragen. Jongens hebben heel veel macht in huis, omdat de ouders afhankelijk zijn van de kinderen, waardoor de gezagsverhoudingen verstoord zijn.”

Van huis uit is er dus weinig toezicht op deze jongens, maar volgens Fleur is er vanuit de Nederlandse samenleving eveneens weinig toezicht. Fleur: “Er wordt verontschuldigend over deze groep gepraat, omdat ze van Marokkaanse afkomst zijn en opgroeien in een achterstandswijk. De jongens weten dat haarfijn en maken gebruik van de manier waarop ze benaderd worden.” Fleur denkt dat Nederlanders de schuld bij zichzelf zoeken, terwijl Nederlandse werkgevers volgens haar juist staan te springen om Marokkaanse medewerkers. “Het is een moeilijk onderwerp, omdat je heel snel een hele cultuur stigmatiseert. “De Marokkaanse cultuur wordt over één kam geschoren. Maar is het wel een Marokkaans probleem? Het is een combinatie van factoren. Zo is bijvoorbeeld de pakkans in kleine criminaliteit heel erg laag, slechts 1 op de 15. Het is dus heel lucratief om in te breken en te stelen. Criminelen worden vaak neergezet als slachtoffers, ze hebben het moeilijk en ze zijn arm. Er wordt echter nooit gezegd, dat het ook wel heel makkelijk is.”

Vanuit de politiek en beleidskundige hoek, maar ook vanuit oogpunt van de media wordt vaak gesproken over de hoofden van de probleemjongeren in Slotervaart. De landelijke dagbladen houden de situatie in Slotervaart nauwlettend in de gaten. Lees hieronder een aantal artikelen die de afgelopen jaren zijn geschreven over het stadsdeel.

De Volkskrant
Schelden met respect
14 april 2007

Het Parool
Stadsdeelvoorzitter Ahmed Marcouch van Slotervaart pakt radicale jongeren via ouders aan
6 maart 2007

Trouw
Strenge aanpak Schotelcity
13 december 2006

Marokkaanse probleemjongens: Fun en gebrek aan inlevingsvermogen
18 oktober 2003

Verschillende actualiteitenprogramma’s en de Amsterdamse lokale TV-zender AT5 hebben de afgelopen jaren aandacht besteedt aan het stadsdeel Slotervaart. Bekijk hieronder een aantal uitzendingen.

AT5 Stadslicht
Probleemgezin
8 mei 2007
Een uitgebreid interview met ‘het probleemgezin van Slotervaart’, dat model staat voor de zeker driehonderd probleemgezinnen in de stad. In Stadslicht vertelt het gezin haar kant van het verhaal.

Item openen in Windows Media Player

Netwerk
Boek over Marokkaanse onderklasse
29 maart 2007
In Netwerk een reportage over het controversiële boek "Het Marokkanendrama" van Fleur Jurgens, met onder meer een interview met de schrijfster. Ook de Amsterdamse stadsdeelvoorzitter Ahmed Marcouch van Slotervaart komt aan het woord.

Nova
NOVA Politiek: PvdA burgemeester Job Cohen
20 oktober 2006
De Amsterdamse burgemeester Job Cohen (PvdA) geeft in NOVA Politiek zijn visie op het deze week gepresenteerde rapport over radicalisering onder moslimjongeren in Amsterdam

Jonge Marokkanen blijven probleemgroep
17 januari 2006
Burgemeester Cohen van Amsterdam houdt spoedberaad met zijn stadsdeelvoorzitters. Verder meldt het Sociaal Cultureel Planbureau dat de werkloosheid onder allochtone jongeren - onder wie de Marokkaanse - verder is gestegen. Van hen zit op dit moment zo'n veertig procent zonder baan.

Joris van Casteren is journalist van de Groene Amsterdammer. Hij schreef in 2002 het artikel ‘De Bodyguards van de Lelylaan’. bivakkeerde Joris op station Lelylaan, dat toentertijd geterroriseerd werd door hangjongeren die stelselmatig reizigers beroofden. Het bedrijf To Serve and Protect werd door het stadsdeel ingehuurd om de orde op het beruchte station te herstellen.

Door drie maanden vooral veel op het station te verblijven, heeft Joris met alle betrokkenen gesproken, zowel de beveiligingsmedewerkers van TSAP als de hangjongeren. “Ik heb heel veel mee gelopen met beveiligers van TSAP, maar door zelf rond te hangen op het station, kwam ik ook in contact met de jonge criminelen en kreeg ik de kans met ze te praten.” Een paar jaar later kijkt Joris met verschillende blikken terug. Enerzijds is To Serve and Protect het probleem van het onveilige station Lelylaan goed te lijf gegaan door de directe manier van aanpak. Anderzijds werken allerlei instanties in Slotervaart zoals het stadsdeel, de politie, de GVB en de NS langs elkaar heen als het gaat over het aanpakken van het probleem Lelylaan.”

Lees het hele artikel van Joris van Casteren in de Groene Amsterdammer:

De bodyguards van Lelylaan
15 juni 2002

Grotestedenbeleid

In het Amsterdamse stadsdeel Slotervaart houden enkele tientallen probleemjongeren de gemoederen van de politiek al enige tijd bezig. Op landelijk niveau wordt Slotervaart regelmatig genoemd in debatten over integratie van minderheden en probleemjongeren in grote steden. Ella Vogelaar, de nieuwe minister van Wonen, Wijken en Integratie (WWI) is verantwoordelijk voor het Grotestedenbeleid.

Het Grotestedenbeleid wil dat de éénendertig grote steden in Nederland krachtige steden worden, waarin zichtbare resultaten worden geboekt, met een minimum aan bureaucratie. Krachtige steden zijn steden die veilig zijn, en die in alle opzichten voldoen aan de eisen die bewoners, bedrijven, instellingen, bezoekers en recreanten aan een stad stellen. Een economisch vitale stad, met hoogwaardige vestigingslocaties en een hechte sociale samenhang, die werk biedt aan wie dat zoekt. Kortom, een stad die kansen biedt aan zijn burgers en waar het veilig en prettig is om te verblijven.
Om die krachtige stad te realiseren werd een aantal doelstellingen geformuleerd voor het Grotestedenbeleid, die in onderlinge samenhang moeten worden ontwikkeld:

1. Het verbeteren van de objectieve en de subjectieve veiligheid;
2. Het verbeteren van de kwaliteit van de leefomgeving;
3. Het verbeteren van de sociale kwaliteit van de leefomgeving;
4. Het binden van de midden- en hogere inkomensgroepen aan de stad;
5. Het vergroten van economische kracht van de stad.

Volgens ‘Een Veilig Amsterdam’, het samenwerkingsverband van van deze driehoek, is er sprake van vooruitgang. Uit de Regionale Veiligheidsrapportage 2006 blijkt dat Amsterdam de afgelopen jaren veiliger geworden. Criminaliteitscijfers laten over de afgelopen vier jaar op de meeste terreinen een verbetering zien. Ook blijkt dat de inwoners van de regio Amsterdam zich de afgelopen jaren veiliger zijn gaan voelen in hun buurt. Maar het kan altijd beter. Daarom werd in maart 2007 het ‘Actieplan 2007: Veiligheidsplan 2007 – 2010’ gepresenteerd (link). Hierin staan onder andere maatregelen om de lokale overlast te bestrijden, maar ook om buurtgerichte veiligheid in multiculturele wijken, zoals de westelijke tuinsteden, te bevorderen.

stadsdeel Slotervaart

Volgens het stadsdeel Slotervaart is de worsteling van de moslimidentiteit van jongeren, de oorzaak van veel problemen die te maken hebben met de integratie van minderheden in wijken zoals Slotervaart. Extreme uitingen die het gevolg kunnen zijn van deze identiteitscrisis zijn de Hofstadgroep of de moord op Van Gogh. Om dit soort gedrag tegen te gaan presenteerde stadsdeelvoorzitter Ahmed Marcouch in maart 2007 het ‘Actieplan Slotervaart: Het tegengaan van radicalisering’.

De houding van de jongeren in Slotervaart was in eerste instantie nogal afhoudend. “Maar wanneer we meer uitleg geven en benadrukken dat het actieplan vóór moslimjongeren is, blijkt er wel interesse te zijn. Het project is niet bedoeld tégen moslimjongeren, maar het doel is dat ze een plek krijgen in de samenleving”, aldus Marcouch. Religie is in de Nederlandse samenleving misschien ‘uit’  en speelt een minder grote rol, maar bij moslimjongeren is hun geloofsovertuiging erg belangrijk. “Als je religie negeert en besluit dat dit er niet toe doet, zoals nu het geval is, dan voer je alleen ad hoc discussies over bijvoorbeeld het dragen van een hoofddoek of gemengd zwemmen op school.

Naast Den Haag, de gemeente Amsterdam en het stadsdeel Slotervaart, bekommeren zich ruim dertig maatschappelijke welzijnorganisaties over het lot van probleemjongeren. Veel gehoorde kritiek is dat er meer welzijnswerkers dan probleemjongeren zijn. Ook zouden deze organisaties langs elkaar heen werken en daardoor niet de hulp geven die ze zouden moeten geven. Het stadsdeel wil met behulp van het actieplan aansluiten bij bestaande projecten en wil een infrastructuur ontwikkelen waarbinnen jongeren hun zoektocht kunnen afleggen. Maar wie zijn deze organisaties? En nog belangrijker wat doen ze? Onder organisaties kun je kennismaken met een aantal van deze maatschappelijke spelers.

Andere organisaties zijn:

Communicatiewetenschap

Weg van West probeert het heersende beeld van Slotervaart te neutraliseren, door de ‘andere kant’ eens te laten zien. Media zijn geneigd om wanneer iets nieuws is, dit nieuws over te nemen of vanuit dezelfde invalshoek te blijven herhalen. Dit kan effect hebben op de beeldvorming van het publiek. Beeldvorming is hét sleutelwoord wanneer er gesproken wordt over de problematiek in het stadsdeel Slotervaart. Het stadsdeel wordt geassocieerd met een getto waar radicaliserende Marokkaanse jongeren wonen, terwijl men er waarschijnlijk nooit geweest is. Dit beeld wordt grotendeels bepaald door de media. In de samenleving voorzien de media ons voornamelijk van nieuws. In de Communicatiewetenschap wordt de verhouding tussen burgers, overheid en media als een driehoeksrelatie beschouwd (Dearing en Rogers, 1993).

 
Figuur 1: Driehoeksrelatie publiek, politiek en media (RMO, 2003).

Op het eerste hoekpunt van de driehoeksrelatie staat de politiek, op de tweede het publiek en op de derde staan de media. Tussen deze drie hoeken bevindt zich het speelveld van het publieke domein. Het publieke domein is de plaats waar burgers elkaar ontmoeten, maar ook in contact met machthebbers kunnen treden. Het is een plaats voor debat en confrontatie en de plaats waar kennis wordt opgedaan. Het publieke domein vormt in symbolische zin de gedeelde ruimte van de samenleving. Deze driehoeksrelatie vormt één van de uitgangspunten bij de analyse van de invloed van de media en de gevolgen daarvan (RMO, 2003).

Nieuws

Er zijn verschillende invloeden op de media die maken waarom het nieuws wordt zoals het wordt. Allereerst zijn de ideologische of politieke achtergrond, sociale waarden en normen en de houding van de journalist zelf. Op de tweede plaats worden journalisten beïnvloed door de organisationele routine van het medium. Het type media en de politieke oriëntatie van het medium, de werkcultuur, hiërarchieën en sociale processen op de redactie vormen elementen van deze journalistieke routine. Tot slot beïnvloeden externe invloeden het nieuws. Hiertoe behoren de werking van de vaak concurrerende markt waar het medium zich in bevindt, maar ook de druk vanuit politieke actoren, autoriteiten, belangengroeperingen en elitegroepen (Scheufele, 1999).

Framing

Behalve dat de media bepalen waar het publiek over denkt kunnen de media ook bepalen hoe het publiek over deze onderwerpen denkt. De manier waarop onderwerpen door de media worden gebracht, is een keuze van de journalistiek. Deze inkadering kan bepalen vanuit welk perspectief het publiek het betreffende onderwerp gaat bekijken (McQuail, 2000). Het perspectief waarin de boodschap door de bron of de journalist gegoten is, wordt ook wel framing genoemd. Framing kan volgens Van Gorp (2006) enerzijds door de media, anderzijds via de media. Bij framing door de media representeert de journalist de gebeurtenis in een bepaald frame. Omdat de verschillende media elkaars bronnen gebruiken, kunnen frames worden versterkt. Naast framing door de media, kunnen frames ook worden verwerkt in communicatie-uitingen van andere actoren, zoals in persberichten van organisaties of antwoorden van politici op vragen van journalisten.