Één semester kregen wij, Kim, Maaike, Elise, Rebecca en Luuk de kans om te proeven van de wereld van beeld en geluid. Naïef en onbezonnen dachten wij allemaal de documentaire te maken waar we ons hele leven al van droomden. Na de eerste bijeenkomst werden deze glazen ingegooid en kwamen we met een harde, toch terechte klap, terug met beide benen op de grond. Helder van geest konden wij beginnen aan de emotionele achtbaan die POLDOX heet.
Al snel wisten we dat het terrein waar we ons op bevonden niet alleen maar zoetigheid met zich meebracht. Het leven van een documentairemaker is ook zuur en af en toe een beetje bitter. In een korte periode van intense samenwerking vormde we een hechte groep waar harde besluiten werden genomen, soms terecht, soms ook niet. In een wankel wagentje vertrokken we in een sneltreinvaart. De rails bleken gelukkig in een betere staat dan het karretje dat zich daarop voortbewoog. Hilbert, Alexandra en buurtboerderij ‘Ons genoegen’ hielden ons op het spoor. Het was een geleid projectiel, dat door toewijding en inspiratie zichzelf onderweg leek te stabiliseren.
Het einddoel bleef lang verhuld in schimmige mist en meer dan eens leken we het startpunt weer te passeren. Gelukkig werd de wissel omgezet, hersenspinsels werden vertaald in actie, wat niet alleen een enorme boost gaf aan het project, maar waardoor ook de schroeven af en toe nog strakker aangedraaid moesten worden. Als groep wisten we de koppies dezelfde richting op te houden en kregen we de finish in zicht. Met een flinke doses technische en theoretische kennis rijker bereikten wij de eindstreep.
Onze eerste film is een feit!
Kim, Maaike, Elise, Rebecca, en Luuk